Yaşa Sade

Hep ayakta kalın…

Haziran 14, 2020

Canım babamın hayatında sahip olduklarına şükrederken hep anlattığı bir hikayedir:
“Bana bir gün evleneceksin, kızın olacak, yuvan olacak deseler inanmazdım. Demek sırtımda toplantıya taşıdığım engellilerden biri bana öyle içten bir dua etmiş ki, Allah bana bu günleri gösterdi”.
Kendisi engelli olmamasına rağmen Türkiye Sakatlar Derneği’nin üyesiydi.
Annemle babam Türkiye Sakatlar Derneği’nde tanışmış. Annem orada sosyal sorumluluk olarak çalışmalar yapar, el sanatları öğretmeni olarak kermeslere destek verirdi. İkisini seven, ayrı ayrı  görüşen dernekteki bir abla babama gitmiş, “Ayfer seni beğeniyor” demiş. Anneme gitmiş, “Atakan sana bayılıyor” demiş. Ortada bir şey yok. Shakespeare’in “Bir yaz gecesi rüyası” hikayesinden esinlenmiş gibi, aralarını çatmış.
Babamın yaptıkları kıyaslanmaz ancak ne demek istediğini anladığımı düşündüren bir olay oldu; karşılıksız yaptığım, gönülden yaptığım bütün şeylerde duyduğum mutluluğun karşılığunda bir dua. küçücük bir adımla.
Taksim metrosu: Oturacak yer bulmuşum. Tadını çıkarıyorum. Oldukça uzun boylu yaşlı bir beyefendi bindi duraktan. Güçlü bir vücut yapısı vardı ancak yüzünden yorgun olduğu anlaşılıyordu. Belki başka bir zaman ayakta durmaktan imtina etmezdi ama o gün hali yoktu.
İlla da yaşlı birine yer vermek diye bir olay yok aslında. Dört durak oturduysan, herhangi birine de yer verebilirsin.
Can havliyle oturanlar arasında göz gezdirdi. Göz göze geldik. Herhangi biri yer verebilirdi. Kim verir benden başka diye derken, ayakta buldum kendimi.
“Buyrun” dedim, “olmaz kızım” dedi. “Elbette olur, benim içim rahat etmez” dedim.
O mu daha çok mutlu oldu, ben mi bilemedim. Bana döndü, gülümsedi ve teşekkür etti.
“Ayakta kaldınız!” dedi ve ilave etti “Ama hep ayakta kalın!”
Teşekkür ettim. Şükrettim. Gözlerim doldu.

Etiketler: ,