Bilmiyor muyuz ki enerjimizi toplayıp odaklandığımızda elimizden her şey gelir. O yüzden acele yok. Hele bir kahvem bitsin. 

Yakalarım aradaki zamanı. Hem dinlendikten sonra daha bir keyifle olur her şey. Önce derin bir nefesle kahve kokusunu içime çekerim. Kafamdaki karışıklık, önce yerine kocaman bir boşluğa bıraksın. Sonra bir yudum ile boşluğun içinde ayaklarımı basarım. Sahip olduklarıma, dinlenerek, “S” vererek tekrar ulaşacaklarıma, ulaşmak istediklerime ve hayallerime şükrederim. Üçüncü yudumda nefes alışımı sakinleştiririm. 

Etraftaki yoğun yoğun koşturmaları kenara bırakarak hayata geliş nedenimi tekrar fark etme zamanı. 

Tat almayacaksam, içime sinmeyecekse neye yarar? 

Eninde sonunda halledeceğim. 

Şu an daha başarılı olmak istemiyorum. 

Daha hızlı olmak istemiyorum. 

Biricik, özel, tarz, bana dayatılan her ne ise olmak istemiyorum. 

Şu an pes etmek, durmak, kıpırdamamak istiyorum. 

Bu da hakkım değil mi? Tercih edemez miyim? 

Ederim. 

Ediyorum. 

Her ne ise yapacağım o iş. 

Benden kaçar mı? Kaçmaz! Kaçsa da başkası çıkar. 

O yüzden acele yok. Kahvem bitsin!